Komşu Yunanistan, göç rotasındaki en kilit ülkelerden bir tanesi. Üstelik 2000’li yılların sonundan bu yana şiddetli bir ekonomik krizle karşı karşıya. Tüm bu müddette Yunanistan’da krizin faturasını ‘göçmenlere’ kesmeye çalışan çok sağ-nazi kümelerin yabancı düşmanı telaffuzla sahne alışı, mevzuyu ülkedeki solun en büyük gündemlerinden biri haline getirdi.
Artan şovenist dalgayı, ekonomik krizlerin yabancı düşmanlığı ile ilgisini ve solun göçmen-yerli emekçi çabasını ortaklaştırma eforlarını Komünist Kurtuluş İçin Yeni Sol Akım’ın (NAR) Göçmen Komitesi üyeleri Pavlos Antonopoulos ve Kiki Menou ile konuştuk.
Geride bıraktığımız on yılda, daha uygun bir hayata ulaşmaya çalışırken Ege Denizi’nde hayatını kaybeden binlerce göçmene tanıklık ettik. Marksist bir perspektifle siz bu hadiseyi nasıl yorumluyorsunuz? Partinizin göç ve göçmenlere dair tavrı nedir?
Son on yılda kapitalist sistem en derin yapısal ekonomik krizlerinden birini yaşadı. Bu da işsizliğin artışına, emek alakalarına darbeye, fiyat kesintilerine ve demokratik hakların kısıtlanışına neden oldu. Direkt bir sonucu olarak ayaklanmalar, baskılar ve mahallî savaşların patlamasıyla birlikte (Suriye, Irak, Libya, Mısır, vb …) sınıf gayreti ağırlaştı. Bu durumun yarattığı kesin sonuç ise milyonlarca insanın, öncelikle savaştan kaçmak, ikincil olaraksa ekonomik olarak hayatta kalamadıkları için göç yollarına düşmek zorunda kalmasıdır.
Marksist bir bakış açısından bakarsak, tüm bu beşerler kendi ülkelerinde kalmalı ve kapitalizmin yıkılması için savaşmalıdır. Lakin bu görüşte, personel ve halk hareketi varlığının ön kabulü vardır -ki birçok durumda mevcut değildir. Böylece hareket halindeki kitleler, mahallî burjuvazi tarafından ‘siyah’ emek dahilinde sömürülür, hasebiyle fiyatlar aşağıya çekilir ve lokal personellerin de sömürüsü tırmanışa geçer.
Kiki Menou Buna bağlı olarak, gerek savaş gerekse ekonomik kriz nedeniyle göçenlerle dayanışma içerisindeyiz, unsurlu ve enternasyonalist bir bakış açısıyla… Lakin birebir vakitte savaşları sona erdirmek ve savaşları doğuran sömürücü sistemi alaşağı etmek için gayret ediyoruz. Göçmenlerin de toplumsal ve siyasi hayatın her alanına entegrasyonu için çaba ediyoruz, lokal halk ve göçmenler için tıpkı halde. Avrupa Birliği ve hükümetleri kapalı sonlar, geri göndermeler, ülke içi toplama kampları, hareket ve sığınma-koruma talep etme hakkı sınırlamaları ile ‘Avrupa Kalesi’ planlarını gerçekleştirmeye çalışıyor. Biz buna karşı çıkıyoruz: Sadece lokal halk ile göçmenlerin daima olarak gelişen siyasi ve emek hareketinin varlığı ile tüm sınıfın haklarında gerçek manada değişiklik getirebileceğini düşünüyoruz.
‘SOLUN BİR KISMI FAŞİZM TEHLİKESİNİ CİDDİYE ALMIYOR’
Göç ve ekonomik kriz bir ortaya geldiğinde ‘aşırı sağ’ ya da ‘nazi’ diyebileceğimiz kümelerin göçmenleri daha fazla gaye aldıklarına şahit oluyoruz. Yunanistan’da da böylesi bir sürecin yaşandığını düşünecek olursak böylesi kümelerin neden ekonomik kriz anlarında daha fazla ses çıkartıp insanlara seslenme bahtı bulduklarını söyleyebiliriz? Ekonomik kriz ile yabancı düşmanlığı ortasındaki ilgi sizce nedir?
Az evvel de bahsettiğimiz üzere ekonomik kriz objektif olarak halk için işsizlik, fiyatların düşürülmesi, refah devletinden geri adım atılması ve baskının ağırlaşması üzere büyük problemler yaratıyor. Bu sıkıntılar siyasi sistemi istikrarsızlaştırırken burjuva partilere olan inancı sarsmaktadır.
Aşırı sağ ya da nazi örgütlenmelerse işsizliğin artışından, refah devletinin (sağlık, eğitim, vb…) geri plana atılmasından ‘devletin göçmenlere fazla para harcadığı’ mazeretiyle göçmenleri sorumlu tutuyor. Olağan bunu yaparken onların farklı dini inançlarını ve farklı kültürlerini kullanıyor. Medya da birebir doğrultuda değerli bir rol oynamaktadır.
Aşırı sağın yükselmesinin bir öteki nedeni ise faşizm tehlikesinin solun bir kısmı tarafından hafife alınması ve faşistleri ezmek için yetersiz müdahalede bulunulmasıdır.
Türkiye ve Yunanistan’ın göç siyasetini değerlendirirken hesaba katmamız gereken en kıymetli siyasi aktörlerden biri Avrupa Birliği. AB’nin göç siyasetine dair genel bir yorumda bulundunuz lakin biraz daha açabilir misiniz sanki?
AB ülkelerinin büyük bir kısmı birebir vakitte NATO üyesi. Bu nedenle dünyanın dört bir yanındaki savaşların sorumlusu Avrupa’daki emperyalist ülkelerin agresif düzeneği olduğu için, sorunun anahtarı da budur. Savaş göçü tetikleyen ana neden fakat tek değil. İkincil neden insanların köklerinden kopmasıyla sonuçlanan, ülkelerin ekonomik manada tükenişidir. Bunun yapansa AB içinde korunan ve faaliyet gösteren tekelci holdinglerdir. Elbette bahsettiğimiz ülkelere hegemonik ülke olan ABD de dahildir.
Özellikle göçmen idaresi alanında, AB merkezi bir siyasi role ve ana sorumluluğa sahiptir. Avrupa’ya geçmeye çalışan göçmen vefatları açısından her an en çok kurbanın verildiği Kuzey Akdeniz’deki caydırma, yabancı düşmanlığı ve çevreleme üzere kilit ehemmiyetteki siyasetlerin ‘tasarımcısı’ AB’dir. Ege Denizi’nin her iki yanındaki hükümetlerin de mülteci akışını araçsallaştırıp AB siyasetlerini izlediğine tanıklık ediyoruz. Bu araçsallaştırma, Mart 2020’de olduğu üzere hudutta zulmedilen insanların soğukkanlılıkla öldürülmesine kadar varabiliyor.
‘YASAL BURJUVA CEPHANELİĞİ’
Peki bu araçsallaştırma Yunanistan’da nasıl beden buluyor? Frontex’in (Avrupa Birliği Hudut Güvenliği Birimi) Yunanistan özelinde nasıl bir tesiri kelam konusu?
AB, düzenekleri vasıtasıyla, Yunanistan’daki ekonomik kalkınmanın çerçevesini belirler. İktisadın yanı sıra devletin tüm sistemlerini da kendi hakimiyeti altına alır. AB-Türkiye-Yunanistan muahedesi ülkeyi binlerce mülteci için bir toplama kampına çevirerek öbür Avrupa ülkelerine gitmelerini yasakladı. Frontex’in yardımıyla, göçmenlerin ülkeye girişi engelleniyor ve yasadışı geri itme siyaseti birçoğunun vefatına yol açılıyor. Bu rol ve çeşitli ‘kirli’ nedeniyle, Frontex yetkilisi yakın vakitte suçlandı ve misyondan alındı.
Pavlos Antonopoulos Frontex ve Yunan makamları, göçmenleri ‘istilacı’ olarak nitelendirdi ve ülkeye girmelerini engellemek için her yolu kullanıyorlar. İşin en ‘kirli’ kısmını Frontex yapıyor. Ülkeye bir formda girmeyi başaran göçmenler, korunmayı, sığınmayı, çalışmayı, eğitimi, barınmayı ve birlikte ahenk içinde yaşamayı engelleyen bir yasal burjuva cephaneliği ile karşılanıyor: Farklı bir dinin fakirlerine karşı faşist refleksler keskinleştiriliyor ve göçmenlere yönelik devlet baskısı arttırılıyor.
‘EN DEĞERLİSİ FAŞİSTLERİ EZMEKTİR’
Hal bu türlü olunca Yunanistan’da yerli personel sınıfıyla göçmen emekçi sınıfın gayretini ortaklaştırma yeri olduğunu düşünüyor musunuz? Şayet düşünüyorsanız sizce bu ortaklaşmaya nasıl ulaşılabilir?
Bu birebir anda hem bir dilek hem de bir gaye. Birinci adım göçmenlerin yasallaşması ve barınma, çalışma müsaadesi, fiyatsız eğitime ulaşım üzere gerçek manada insanca bir ömür kurallarının sağlanması için yönetenleri zorlamaktır. Bu onların kati sömürüsünü durduracak ve lokal halkla eşit kaidelerde çalışıp yaşamasına müsaade verecektir.
İkinci adım, AB’yi hudutları açmaya ve göçmenlerin hür sirkülasyonuna müsaade vermeye zorlamaktır. Üçüncü adım sendikaların kapılarını göçmenlere açması ve üye olarak kabul edilmelerinin sağlanmasıdır. Dördüncüsü ve en değerlisi, göçmenlere karşı nefreti körükleyen faşistleri ezmektir.
Bu doğrultuda NAR’ın -ya da daha geniş bir sözle Yunanistan solunun- rastgele bir çalışması, teşebbüsü oldu mu?
Ülkemize 2015 yılında göçmenlerin kitlesel girişi başlar başlamaz NAR, tüm sendikalara seslendi ve derhal göçmenlerle dayanışmayı kendisine misyon edinen bir uyum (SYPROME – sendikalar, öğrenci birlikleri ve göçmenler için kolektiflerin koordinasyonu) kuruldu. Nüfusun büyük bir kısmı bu uğraşa dahil oldu ve her biçimiyle yardım etmeye çalıştı. Bir milyondan fazla mülteci bu biçimde öbür Avrupa ülkelerine geçmeyi başardı. Uyum daha ufak güçlerin de iştirakiyle göçmenlerle birlikte mitingler ve toplantılar organize ederek katkıda bulundu. Öteki siyasi örgütler ve kolektifler de bu gayrete katıldı.
Ne yazık ki, 2016’daki müthiş AB-Yunanistan-Türkiye mutabakatından sonra lokal halkın ve göçmenlerin direnişi gittikçe azalıyor. Epeyce hayati bir yol ayrımındayız: Irkçılık zıddı ve mülteci yanlısı akımı tekrar inşa edebilecek siyasi araçların mevcut. Lakin toplama kamplarında mültecilerin izole edilmesi ve Yeni Demokrasi hükümeti tarafından personel sınıfına yönelik devam eden taarruzlar, göçmenlerle yerlilerin bir ortaya geleceği çerçevenin yaratılmasına imkan vermiyor. Önümüzdeki devrin en kıymetli ögesi bu çerçeve olmasına karşın.
Yunanistan solu içerisindeki genel yaklaşımdan kelam etmek gerekirse göçmenlik konusunda farklı hal alışlar kelam konusu oldu mu, yoksa genel tavır emsal miydi? ‘Sol’ olarak görülen kimi siyasi parti ya da örgütlerin daha milliyetçi bir duruş sergilemesine şahit oldunuz mu?
Göç ve göçmen sıkıntısı konusunda tüm siyasi örgütler tıpkı duruşa sahiptir. Bugüne kadar hem hükümet kısıtlamalarına karşı hem de göçmenlerle dayanışmak için pek çok ortak protesto mitingi düzenledik. Çok sağ, hükümet ve Yeni Demokrasi milliyetçi bir duruşu benimsiyor. Eski SYRIZA hükümeti Avrupa düzeyindeki dayanışma açıklamalarına karşın aslında göçmenlerin ve yerlilerin haklarına (AB-Türkiye mutabakatıyla birlikte) mezar taşı yerleştirdi.
Yani sokak düzeyinde, burjuva hükümetlere ve devlete karşı tüm farklı duruşlara ve yaklaşımlara karşın göçmenler için kolektiflerle birlikte, sokağın içerisinde yer alıyoruz. Ancak şunu netleştirmeye çalışıyoruz: Göçmenlerin ve göçün meselelerini bir bütün olarak AB düzenekleri aracılığıyla nitekim yönetebileceğine inanan solun rastgele bir gücü, sadece derinden yanılmakla kalmaz; tıpkı vakitte Yunanistan’daki yerli ve göçmen emekçi sınıfının çıkarları için de tehlike oluşturur.
